Tlee mole minutes

Onze verwachtingen van Pai waren hooggespannen. Het scheen een soort chille hippieplek te zijn. Helaas bleek het de laatste jaren een stuk toeristischer geworden en nu is het gewoon een lief klein dorpje. Erg teleurgesteld waren we wel dat de door de Lonely Planet beloofde 'medical herb garden' van ons hostel gewoon een drukke tuin was en geen wietplantage. We zijn dan ook al gauw verkast naar een luxe resort waar we onze eigen bungalow hadden met rooftop lounge. In Pai hebben we genoten van de tientallen watervalletjes en de leuke kleine coctailbars. Een avond relaxen op het resort liep uit op ons eigen prive feest toen we besloten dat de verlichting daar een beetje sfeerloos was en we de boel wat opleukten met kaarsen langs het zwembad. Gerimpeld en gelukkig hebben we uren doorgebracht in het zwembad.

In Pai hebben we ook kennis gemaakt met de ware aard van de Thaise mensen. Thaise mensen staan bekend om hun vriendelijkheid, maar als je hier wat langer verblijft gaat die vriendelijkheid je behoorlijk de keel uithangen. Thaise mensen blijken vooral brave ja-knikkers zonder eigen mening. Het woordje 'nee' kennen ze niet, laat staan 'ik begrijp het niet'. Als je aan een ober vraagt of je rijst mag bij je padthai in plaats van noedels zal hij ja knikken 'yes yes of coulse'. Dat hij er niks van begrepen heeft kom je pas achter op het moment dat je met noedels voor je neus zit. Deze irritante eigenschap hebben wij aan den lijven ondervonden toen we besloten dat we voor de afwisseling eens iets actiefs gingen doen en we een rafting boekten. Raften is in een grote rubberboot een wilde rivier afvaren. De praktijk bleek anders. Tjakka de gids een incompetentie debiel die alleen goed was in het ongevraagd insmeren van damesbillen met modder. De tocht was 45 kilometer, wat prima is met stroming maar peddelend in een lekke boot toch een tikkeltje ver. Elke boom waar we onderdoor vaarden bezorgde ons een bodem vol enorme spinnen. Na acht uur lang ons uit de naad te hebben gepeddeld vroegen we de gids hoe lang het nog zou duren. 'Thlee mole minutes' was het antwoord. Thlee mole minutes later bleek het nog drie minuten langer en zo is het een uur of twee doorgegaan. Luid 'cowboy Billy Boom' zingend probeerden we de moed erin te houden maar het was lastig de gids niet in elkaar te slaan. Een eerlijk antwoord ('two mole houls') was er werkelijk niet uit te krijgen. Compleet gesloopt kwamen we uiteindelijk in het pikkedonker aan en hoewel we allemaal een heleboel raadsels en liedjes rijker waren besloten we toch ons geld terug te vragen. Met dreiging dat we de Lonely Planet zouden bellen is dat uiteindelijk gelukt.

Na deze bijzondere ervaring wsa het voor mij tijd om afscheid te nemen van mijn reisgenoten en ik zette koers richting Koh Tao, een eiland in het zuiden. De reis was slechts 43 uur. Prima te doen voor een doorgewinterde reiziger als ik. Hardcore als ik ben besloot ik een derde klas treinticket te nemen. Een hele ervaring. We zaten op kleine houten banken waar inderdaad best drie personen op passen, als je maar genoeg inschikt. De trein was overvol, geen airco dus bloedheet, hels kabaal en schudde alle kanten op. En dat dan 8 uur. De aanwezige locale bevolking vermaakte zich prima met ons: ze hebben zich kapot gelachen om onze grote voeten en ik sta inmiddels op heel wat thaise videocamera's. Aangekomen in Chumphon bleek er geen boot meer te gaan naar Koh Tao dus we moesten wachten tot de volgende ochtend. In een hotel met de sfeer van een gesticht hebben we tervergeefs geprobeerd de wedstrijd te bekijken.

Inmiddels zit ik warm en veilig op Koh Tao: het meest geweldige eiland ooit! Stel je het paradijs voor, en dan nog net even beter. Overdag volg ik duiklessen en 's avonds wordt er gedanst langs de vloed. De sfeer is ontzettend leuk: zeg 'hi' tegen iemand en je hebt een nieuwe vriend. De onderwaterwereld, vol fluoriscerende vissen en kleurige koralen, is prachtig. Ik vrees dat ik hier de rest van m'n reis blijf...