Jungle Book

Het is kwart voor vijf. Je hebt nog drie kwartier de tijd voor je bus richting Chang Mai vertrekt en die tijd benuttig je door rustig je mail te checken. Je 'zapt' door je mailtjes heen zonder naar de titel te kijken. 'Beste Lisa, naar aanleiding blablabla delen wij je mede dat blabla aanmelding Melbourne' lees je. ....wacht even. ' Beste Lisa, naar aanleiding van je aanmelding (...) besloten je voor te dragen voor een semester Melbourne. Gefeliciteerd.' ... ja het staat er echt. Langzaam dringt het tot je door. Waaaaaaah! Je gaat naar Melboure! Je gaat naar Melbourne! Wild kijk je om er heen of er iemand in de buurt is om te omhelzen. Helaas. Dan gil je inwendig heel hard en dans je in gedachten heel hard rondjes om het hostel. Je gaat naar Melbourne!

Bizar dat ik pas een week weg ben. Voor mijn gevoel is het al weken geleden dat ik op schiphol pappa uitzwaaide en door de douane stapte. Het alleen reizen bevalt wonderwel, hoewel mooie herinneringen toch het fijnst zijn als ze gedeeld kunnen worden. "Happiness is only real when it's shard" wist Christopher McCandless het zo mooi te verwoorden. Dikwijls moet ik gedachten onderdrukken als 'wat zou Pepijn dit leuk hebben gevonden' of ' oh dit is echt iets voor Abi!' In Bangkok ben ik naar de Floating Market geweest. Werkelijk de mooiste boottocht die ik ooit heb gemaakt maar jammer dat later het ' weet je nog die keer dat...' gesprek met mezelf moet voeren. Aan de andere kant geeft het alleen zijn enorm veel vrijheid. Ik kan lekker alle saaie tempels over slaan en alleen maar naar marktjes gaan. Aan gezelschap hier overigens geen gebrek. Sterker nog, ik moet moeite doen om alleen te blijven. Ik hoef maar een paar seconden doelloos te kijken of er komen al backpackers op me af om te vragen of ik mee ga wat drinken. (Om onduidelijke redenen zijn het altijd mannen. Sowieso ben ik nog geen enkele alleen reizende vrouw tegengekomen. Elke vrouwelijke backpacker wordt vergezeld door een stoere stevige bebaarde backpacker) (Rick, dat van die baard was een hint) Zo had ik vorige week op Kao San even zo'n doelloos ogenblikje toen een chubby engelsman het 'wie ben je waar kom je vandaan en wat doe je hier' gesprek afstak. Ik vertelde hem dat ik zojuist een Trekking Jungle Tour had geboekt waarop hij direct dezelfde tour boekte. Lekker dan. Zat ik aan hem vast. Hij heet Richard en is in de 30. Ik schatte hem in als het type ' pretends to be man of the world maar ondertussen kan ie niet zonder z'n iphone, ipod en netbook' Bleek juist te zijn. Bovendien haalde die z'n pitjes uit z'n watermeloen. Wat nou wereldreiziger.

Onze groep bestond naast hij en ik uit twee zwijgzame koreanen en zes cheerleader meisjes uit Ireland. Vooral de laatste waren erg vermakelijk. Ik weet niet wat ze verwachtten van de jungle tour maar zeker niet uren achter elkaar wandelen en klimmen in de brandende zon. De nacht ervoor hadden we doorgebracht in de bus en als we 2 uur geslapen hadden was het veel. Inderdaad was de wandeling dus redelijk zwaar maar als ik hen moest geloven werden ze gemarteld ('Charlotte, say one more time this is part of the experience and I'll kill you!') Zowel de Ierse meisjes als de Koreaanse jongens gaven het na een dag al op. Bleven over, Richard, ik, en de gids. Richard was nogal irritant en praatte onwijs veel. Hij bleef maar hijgend herhalen wat een geweldige ervaring dit was en hoe geweldig het was om te wandelen. Mij hoefde hij niet te overtuigen dus hij kon beter z'n mond houden. Onze gids was gelukkig een stuk leuker. We hebben twee dagen gewandeld en overnacht bij bergvolkjes. De derde dag mochten we op een olifant zitten en wildwatervaren. Dat laatste was op de wildste modderrivier die ik ooit gezien heb. Het kanoen vorig jaar was er niks bij (hoewel het zeiltochtje met pepijn aardig in de buurt kwam). Het olifantrijden vond ik wat minder. Hullekie en dullekie zou pappa gezegd hebben. Ik voelde me enigszins voor schut zitten in het mandje op de olifantenrug. Bovendien had de olifantenmeneer een scherpe haak waarmee hij de olifant prikte als hij niet meewerkte.

Nu zit ik in Chang Mai, werkelijk een verademing na het drukke Bangkok. Je kunt hier allerlei toffe dingen doen. Zo heb ik vandaag gebungyjumped (ja echt!) en ga ik morgen een massage cursus volgen. Ik hou jullie op de hoogte!

Kus, Lisa



PS: uiteraard was de tattoo niet echt maar van henna. Ik bleek er ook allergisch voor te zijn waardoor ik nu een miljoen rode bultjes op m'n arm heb in de vorm van een spin. Ziet er uit alsof ik versierd ben door een Afrikaanse stam, eigenlijk veel stoerder. Ik twijfel nog wel over de piercing...