Peru, Bolivia & Chili

Op de valreep - ik zit nu in het vliegtuig richting Amsterdam - besloot ik toch een reisverslag te wijden aan de afgelopen zes weken. Mijn waarbenjij.nu blijkt nog te bestaan en is weliswaar qua interface in 2007 blijven hangen maar functioneert nog prima.

De eerste week van mijn zesweekse reis heb ik doorgebracht in Lima. Een grote, grijze en vrij lelijke stad waar ik eigenlijk al na een middag genoeg van had. Gelukkig is Lima de culinaire hoofdstad van Zuid-Amerika dus ik heb me voornamelijk vermaakt met het eten van ceviches en causas. Aangezien ze in Zuid-Amerika nauwelijks Engels spreken en mijn Spaans niet veel verder kwam dan 'sombrero' en 'adios' had ik me opgegeven voor een talencursus. Nu kan ik dingen zeggen als 'Estoy enfadado porque tengo hambre', en je weet natuurlijk maar nooit wanneer dat van pas komt!

Aangezien ik het thuisfront beloofd had nooit meer in het buitenland te fietsen (zie Happy st Patricksday reisverslag) heb ik me in Lima voornamelijk via taxi verplaatst. Niet dat dat nou zo veel veiliger is, de gemiddelde autobestuurder heeft zijn linkerhand vastgeplakt aan de claxon en aan rijbanen doen ze hier. Aan voorrang ook niet. Eén taxichauffeur had een klein tv-scherm in zn taxi gemonteerd en zat een soort Peru Got Talent te kijken tijdens het rijden. En veiligheidsriemen ho maar.

Naast de taxi vindt het meeste vervoer hier plaats met de bus. Aangezien je als backpacker heel wat tijd in zo'n ding doorbrengt (in zes weken heb ik 106 uur in een bus gezeten) zijn de voor- en nadelen van verschillende busmaatschappijen een fervent onderwerp van gesprek onder backpackers. In de luxe backpacker variant kan je stoel 160 graden naar achter en word je voorzien van dekkens, kussens en (spaanse) films. In de locale variant heeft de buschauffeur zijn rijbewijs bij dezelfde rijschool gehaald als de taxichauffeurs en zit je 12 uur lang in een soort rijdende aardbeving. We hebben één busrit meegemaakt waar we in 6 uur tijd maar één plasstop kregen, midden in de vlakke woestijn met nergens om achter te hurken. Hier werd wel duidelijk waarom de vrouwen hier van de wijde rokken dragen, ze draperen deze als een soort tent om zich heen en plassen eronder. Super handig! Een andere rit bleek er in een busje voor 18 personen 29 personen en een schaap te passen. Praktische mensen die Peruanen.

Vanaf Lima namen we een bus naar Arequipa. Een leuk, gezapig stadje waar de inwoners uitermate politiek betrokken zijn. Demonstreren lijkt een soort hobby van de inwoners, we zagen meerdere demonstraties per dag, de onderwerpen variëerden van verbeterde opvang voor straathonden tot vrijheid van religie. Op de tweede dag in Aerequipa liep ik langs een demonstratie waar een groep van zo'n 20 ME-achtige politiemensen - compleet met masker en schild - om een groep van ongeveer evenveel demonstranten stond. De demonstratie leek eruit te bestaan dat de demonstranten, behangen met kettingen en onder het nepbloed, water spoten naar de ME-mannen. Ik probeerde te lezen wat er op hun spandoeken stond (iets met behoud van het regenwoud geloof ik) en keek toe terwijl één van de ME'ers een rookbommetje gooide. Ik zat net te bedenken dat een beetje demonstrant zich toch niet zou laten weerhouden door wat rook toen mn ogen begonnen te prikken. Het duurde nog tien volle seconden - waarin mn ogen zo hard brandden dat ik niks meer zag, elke ademhaling voelde alsof ik een gloeiende kool door moest slikken en mn hart dacht dat ie doodging - voordat ik me realiseerde dat het een traangas bom was en wegrennen misschien een goed idee zou zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan als je niks ziet. Jezus wat deed dat pijn. Samen met de demonstranten stond ik een kwartier later mn ogen uit te spoelen waarna de demonstranten zich dapper weer naar het 'slachtveld' begaven. Ik heb mn flesje water gedoneerd aan een demonstrant, ik hoop dat ie hem over een ME'er gegoten heeft.

De nabijgelegen Colca Canyon - twee keer zo diep als de Grand Canyon - was onze volgende bestemming. We besloten geen tour te boeken maar zelf de Canyon af te dalen en weer omhoog te klimmen. Dat viel tegen, vanwege de hoogte gaat ademhalen moeilijker en elke stap voelt alsof je benen van kauwgom zijn. In de Colca Canyon had je gelukkig hotsprings wat de inspanning weer goed maakte. Die nacht beleefden we onze eerste aardbeving, het hele bed schudde heen en weer. Andre vond dit het moment om mij te informeren over het feit dat kleine aardbevingen vaak gevolgd worden door grote en dat een canyon zo ongeveer de slechtste plek is om je te bevinden tijdens een beving. Slaap lekker!

De volgende ochtend bleken we nog te leven en de volgende bestemming was Cusco. Cusco ligt op 3200m hoogte, dat is dus 3,205 km hoger dan Amsterdam! Ik had enorm veel last van de hoogte, zitten ging nog wel maar van opstaan moest ik al uitrusten. Na drie dagen werd het iets beter en leek het een goed moment om de Salkantay trek te doen. De meest bekende route naar de Maccu Pichu is de Inca trail, maar aangezien deze tussen de $600 en $1800 kost, maanden van te voren volboekt en er dagelijks 2000 toeristen deze trek maken kozen we voor de alternatieve Salkantay trek. Om geld te besparen boekten we geen tour maar regelden we hem zelf. Helaas hield dat wel in dat we onze eigen bagage - 15 kilo - moesten dragen. Ik bleek mijn fitheid iets overschat te hebben. Op de tweede dag - mijn verjaardag notabene - moesten we een bergpas op 4600 meter hoogte over. Ik kon ongeveer 6 stappen zetten voordat ik minstens een minuut bij moest komen. Andre heeft me de pas over moeten slepen. De laatste 1000 meter klimmen hebben we (ik) vijf uur over gedaan. Elke dag was 12 uur lopen, tent opzetten en slapen (eten hoeft niet bij hoogteziekte). 's Avonds in de tent had ik nog even een existentiële-ik-ben-27-Ik-word-oud crisis omdat ik dacht dat ik een grijze haar gevonden had. Het bleek een hele blonde haar. Hoop ik.

Tot zover Peru. Bolivia is een armere (en goedkopere) versie van Peru met minder lekker eten. Na Maccu Pichu hebben we Lake Titicaca bezocht en La Paz. In La Paz hebben we de Death Road gefietst, een slingerende steile bergweg die in zijn hoogtijdagen 100 ongelukken per jaar (dat is bijna elke drie dagen!) veroorzaakte. Ongeveer om de 50 meter zag je een kruis in de berm. Overigens denk ik dat de rijstijl van de locals schuldiger is dan de weg, bij een smalle haarspeldbocht met mogelijke tegenliggers voldoet het om te toeteren, afremmen is niet nodig.

In Bolivia hebben we de Uyuni tour gedaan, een zoutvlakte van 12.000m2 waar je super leuke perspectief foto's kunt maken. De tour eindigt in een oase in Chili. Chili bleek enorm duur en na Uyuni hadden we ook wel weer genoeg rotsformaties en flamingo's gezien. In San Pedro hebben we dus vooral heel veel in hangmatten gechilled.

Mijn laatste nacht in Peru had ik een Airbnb geboekt in Lima tussen twee vluchten in. Door de twee oude dames (zussen) werd ik een soort van in de familie opgenomen, ze hebben me geleerd een causa te bereiden en ik heb ze kennis laten maken met Memrise zodat ze engels kunnen leren. Ik weet niet of ik het goed verstaan heb maar ik dénk dat ze me wilden uithuwelijken aan hun neefje die in Zweden woont. Dat is immers bijna Nederland.