Freak Magnets

Na vijf maanden van studeren, feesten, surfen en tripjes maken zit mijn uitwisseling in Melbourne erop. Het duurt nog twee weken voor de eindcijfers bekend worden gemaakt dus een tijd van onbezorgd reizen is aangebroken. Hoe ik het ervan af heb gebracht zie ik dan wel. No worries, ik ben in Australie!

Backpacken zag ik altijd als het ultieme avontuur, alleen bestemd voor mensen met bepaalde reizigerskwaliteiten, zoals een oerinstinct voor gevaar, een aangeboren gevoel voor navigatie en de gave om uit de problemen te blijven. Met mijn naiviteit, gebrek aan richtingsgevoel en talent voor moeilijkheden zou reizen nog een hele kluif worden. Nou, niks hoor. Backpacken door Australie is echt geen klap aan. Elke idioot met een backpack kan het. Je boekt een bus die je afzet voor je hostel, in je hostel boek je een tour die je vermaakt gedurende je verblijf, meestal inclusief eten, en na de tour boek je de volgende bus die je afzet bij je volgende hostel. Eitje. Zoals de meneer van het reisbureau ons verzekerde: "they'll even wipe your ass if you ask them". Nu kunnen mijn reisgenootjes en ik dat prima zelf dus we besloten dat wij avontuurlijk genoeg zijn om onze eigen reis te plannen. En hoe reis je door Australie zonder bussen en hostel als je zelf geen rijbewijs of tent hebt? Couchsurfen en hitchhiken!

Ik begon mijn zesweekse reis in Brisbane, waar Malcolm, een jeugdvriend van mijn vader, zich over mij ontfermde en mij alle plekken liet zien waar m'n vader is opgegroeid. Na drie dagen kwam Anne, mijn Duitse vriendinnetje, om samen met mij naar Byron Bay te gaan. In Byron Bay vonden we onze eerste couchsurfer, een man genaamd Nicholas alias "The King". Dat iemand zichzelf zo'n bijnaam geeft had natuurlijk een belletje moeten doen rinkelen - iets met psychologie en narcistische persoonlijkheidsstoornissen - maar zoals hierboven al vermeld mis ik bepaalde oerinstincten en wij stapten dan ook vrolijk in zijn auto. Volgens zijn couchsurf profiel was hij spiritueel en openminded. Dat eerste klopte, dat laatste niet. The King bleek het type dat heel openminded is, zolang je maar met hem op een lijn zit. Tja. Het begon allemaal heel gezellig, we gingen met hem en een paar van zijn vrienden naar een lichtjes parade en uit eten. Hij woonde een uur uit de stad, in een soort organisch, zelfgebouwd huis. Heel gaaf. 's Avonds zaten we bij hem thuis aan de gingerwine en het bleek al snel dat hij een voorkeur had voor Anne, mijn reisgenootje, en mij niet zo mocht. Zij was zijn 'number one' zoals hij haar met een vuile blik naar mij verzekerde. Geen idee wat ik hem aangedaan had, ik had nauwelijks met hem gepraat. Misschien was het mijn sterrenbeeld dat niet bij het zijne past. "You are pretty mainstream, aren't you?" zei hij tegen me, "or do you think you are special?". Nouja zeg, wat moet je daar nou op zeggen? 's Nachts in zijn Van, daar sliepen we, besloot ik Anne de volgende ochtend te zeggen dat ik me hier niet welkom voelde en weg wilde. Het bleek niet nodig. Hij had ons gevraag de volgende ochtend om 5.30am op te staan, hij moest vroeg naar een markt waar hij zijn zelfgemaakte instrumenten wilde verkopen. Wij stonden keurig om 6am klaar om te vertrekken maar om de een of andere reden was hij geirriteerd door ons. Misschien was het mijn gehoest (ik was een beetje ziek), iets wat hij vreselijk onbeleefd vond. Ik was 'tenslotte een gast'. Nou, sorry hoor. Ik was inmiddels helemaal klaar met die man, en hij met ons. Hij besloot dat hij ons niet langer om zich heen kon hebben en gooide ons met onze backpacks z'n huis uit. Daar stonden we, om zes uur 's ochtends in de middle of nowhere, met twee zware backpacks. We zijn teruggelift naar Byron Bay en hebben een tweede couchsurfer geregeld. Het zijn vast niet allemaal gekken, toch?

Couchsurfer nummer twee, Brian, bleek een soort Paulus de Boskabouter. Inmiddels waren we herenigd met onze andere twee vriendinnen, Laury en Paulina, en met z'n vieren hebben we de volgende nacht op de boerderij van Brian doorgebracht. Hij was een ontzettend aardige man, hij bood aan dat we de volgende dag zijn auto mochten gebruiken en we besloten nog een nacht op zijn boerderij te blijven. 's Avonds in bed haalden we opgelucht adem, gelukkig, zie je wel, er zijn ook nog goede mensen op deze wereld. De volgende ochtend werden we gewekt door Laury, ze had 's nachts de volgende sms van onze Paulus de Boskabouter (52 jaar!) ontvangen:

"Life sometimes blesses us with beautiful opportunities. I would like to spend a little time with you to be able to feel this with you more deeply. Just to explore being with what is beautiful, honest and truthful. The house is so full and busy! If you feel the same, I feel that we could receive a beautiful gift that life is offering. I look forward meeting you again. I will be in the living room tonight."


We hoefden niet lang na te denken: weg hier! In sneltrein vaart hadden we onze backpack ingepakt en stonden we voor de tweede keer 's ochtends vroeg, ergens in het niemandsland, langs de weg te liften. Liften rondom Byron Bay was een ervaring op zich, iedereen is hippie en heeft iets te vertellen. Zonder al te veel moeite liften we naar Nimbin, de 'hippiestad van Australie'. Op elke straathoek zaten langharige mannen die 'wanna buy cookies?' naar je fluisterden. Natuurlijk hebben we Amsterdam eer aan gedaan. Die nacht besloten we dat we genoeg vreemde mannen hadden ontmoet voor twee dagen en verbleven we in een hostel. Vanuit Brisbane, waar we weer een nacht bij Malcolm sliepen, wilden Anne en ik doorliften naar Noosa. We kregen echter zoveel negatief reisadvies van mensen om ons heen - "Ga je liften? Gek! Wil je dood ofzo" - dat we toch maar een bus boekten. Bovendien bleek liften illegaal in Australie. Oeps. In Noosa werden we herenigd met Mickey, reisgenootje nummer 3. We besloten het couchsurfen nog een kans te geven en dit keer hadden we meer geluk, we verbleven bij een hele vriendelijk jongen in zijn resort. Met vrije toegang tot de sauna, whirlpools en de vijf zwembaden. Ook in Hervey Bay, onze volgende bestemming, troffen we het met onze couchsurfers. Het dorpje bleek vreselijk suf maar gelukkig was host James in het bezit van Kinect. Zie de foto's hieronder.

Op dit moment zitten we in Airlie Beach, een ontzettend lief visserstadje halverwege de eastcoast. We hebben net een tweedaagse zeiltocht achter de rug en zijn een bruin kleurtje en snorkelervaring rijker. Morgen hopen we naar Townsville te liften om vanuit daar verder te reizen naar Cairns. Wordt vervolgd!