Happy St Patricks Day!
Door: Lisa Baart
Blijf op de hoogte en volg Lisa
21 Maart 2011 | Australië, Melbourne
Het is woensdag 16 maart, half twaalf 's nachts. De dag voor St Patricks Day. Ik sta in een Ierse pub met een jongen te praten. Ik wil naar huis maar de jongen probeert me overhalen nog even te blijven. Volgens hem brengt het ongeluk om om 12 uur 's nachts nuchter te zijn op St Patricks Day. Ik wuif hem weg, ik ben moe en ik wil naar huis.
Een half uur later - een paar minuten voor 12 - fiets ik nuchter over Victoria Street. Ik ben een beetje aan het piekeren over thuis en over dingen die ik mensen wil mailen. Ergens vaag zie ik dat het stoplicht onderaan de heuvel groen is. Mooi want ik heb er een hekel aan om net lekker vaart te hebben en dan te moeten stoppen. Ik trap wat harder, nog steeds in gedachten, maar tegen de tijd dat ik het stoplicht kruis is het ineens rood. Vanuit m'n linker ooghoek zie ik een tram aanrijden. Oja, verdorie, die komen hier van links. Met een ruime bocht weet ik hem te vermijden. Dat scheelde weinig. Helaas komt er op dat moment ook een taxi van dezelfde kant die een stuk harder rijdt dan de tram. Voordat ik de taxi zie lig ik er al bovenop. Even is alles geel (de taxi waarschijnlijk) en dan is alles vooral heel zuurstofloos. Door de klap zat er geen zuurstof meer in m'n longen en kon ik een seconde of 30 niet ademen. Een ongelofelijk enge ervaring. Al vrij snel kwam er een ambulance aan en werd ik - helaas zonder sirene - naar het ziekenhuis vervoerd. Happy St Patricks Day.
Het ziekenhuis was zo mogelijk een nog veel vreemdere ervaring. Ik had zo'n nekding om en allemaal naalden in m'n armen dus ik kon totaal niet bewegen. De zusters en broeders praatten vooral veel met elkaar maar eigenlijk niet echt met mij. Uit hun gesprekken kon ik opmaken dat ze de nacht ervoor een feestje hadden gehad en dat ze allemaal een onwijze kater hadden. Ze hadden allemaal een blikje energy drink en tijdens de ct scan hoorde ik ze overleggen of ze me met de voeten eerst of met m'n hoofd eerst erin moesten leggen. Niet erg geruststellend. Het stomme was dat ik me in het ziekenhuis eigenlijk vooral druk maakte over het feit dat ze voor niks allemaal dure testen op mij aan het uitvoeren waren. Ik had toch niks en ze zouden me vast een aansteller vinden. Ik was daarom ook vooral verbaasd toen bleek dat ik vier gebroken ribben en wat spierdingen gekneusd had, maar het verklaarde wel de pijn. Na een nachtje ziekenhuis mocht ik gelukkig naar huis. De pijn valt eigenlijk best mee. Het is vooral jammer dat naast m'n ribben ook m'n fiets, het pak yoghurt in m'n tas en m'n illusie van onkwetsbaarheid totaal naar z'n grootje zijn. Oja, en dat ik een boete heb gekregen van 250 euro voor door rood licht rijden is ook iets minder.
Afgezien van dit iets minder leuke moment heb ik het hier nog steeds heel erg naar m'n zin. Ik heb eindelijk een permanent huis gevonden. Een grotemensenappartement midden in het centrum dat ik deel met een hele leuke Italiaan. Ik moet mezelf steeds voorhouden dat ik hier nog maar een paar maanden zit want de verleiding is heel groot om allerlei leuke dingen voor het huis te kopen. We hebben nog geen meubels dus voorlopig is het nog elke avond picknicken op het vloerkleed. Het studeren is nu in volle gang bezig wat hopelijk betekent dat ik - bij wijze van soggen - wat vaker op m'n blog zal schrijven. Ik ga m'n best doen.
Een half uur later - een paar minuten voor 12 - fiets ik nuchter over Victoria Street. Ik ben een beetje aan het piekeren over thuis en over dingen die ik mensen wil mailen. Ergens vaag zie ik dat het stoplicht onderaan de heuvel groen is. Mooi want ik heb er een hekel aan om net lekker vaart te hebben en dan te moeten stoppen. Ik trap wat harder, nog steeds in gedachten, maar tegen de tijd dat ik het stoplicht kruis is het ineens rood. Vanuit m'n linker ooghoek zie ik een tram aanrijden. Oja, verdorie, die komen hier van links. Met een ruime bocht weet ik hem te vermijden. Dat scheelde weinig. Helaas komt er op dat moment ook een taxi van dezelfde kant die een stuk harder rijdt dan de tram. Voordat ik de taxi zie lig ik er al bovenop. Even is alles geel (de taxi waarschijnlijk) en dan is alles vooral heel zuurstofloos. Door de klap zat er geen zuurstof meer in m'n longen en kon ik een seconde of 30 niet ademen. Een ongelofelijk enge ervaring. Al vrij snel kwam er een ambulance aan en werd ik - helaas zonder sirene - naar het ziekenhuis vervoerd. Happy St Patricks Day.
Het ziekenhuis was zo mogelijk een nog veel vreemdere ervaring. Ik had zo'n nekding om en allemaal naalden in m'n armen dus ik kon totaal niet bewegen. De zusters en broeders praatten vooral veel met elkaar maar eigenlijk niet echt met mij. Uit hun gesprekken kon ik opmaken dat ze de nacht ervoor een feestje hadden gehad en dat ze allemaal een onwijze kater hadden. Ze hadden allemaal een blikje energy drink en tijdens de ct scan hoorde ik ze overleggen of ze me met de voeten eerst of met m'n hoofd eerst erin moesten leggen. Niet erg geruststellend. Het stomme was dat ik me in het ziekenhuis eigenlijk vooral druk maakte over het feit dat ze voor niks allemaal dure testen op mij aan het uitvoeren waren. Ik had toch niks en ze zouden me vast een aansteller vinden. Ik was daarom ook vooral verbaasd toen bleek dat ik vier gebroken ribben en wat spierdingen gekneusd had, maar het verklaarde wel de pijn. Na een nachtje ziekenhuis mocht ik gelukkig naar huis. De pijn valt eigenlijk best mee. Het is vooral jammer dat naast m'n ribben ook m'n fiets, het pak yoghurt in m'n tas en m'n illusie van onkwetsbaarheid totaal naar z'n grootje zijn. Oja, en dat ik een boete heb gekregen van 250 euro voor door rood licht rijden is ook iets minder.
Afgezien van dit iets minder leuke moment heb ik het hier nog steeds heel erg naar m'n zin. Ik heb eindelijk een permanent huis gevonden. Een grotemensenappartement midden in het centrum dat ik deel met een hele leuke Italiaan. Ik moet mezelf steeds voorhouden dat ik hier nog maar een paar maanden zit want de verleiding is heel groot om allerlei leuke dingen voor het huis te kopen. We hebben nog geen meubels dus voorlopig is het nog elke avond picknicken op het vloerkleed. Het studeren is nu in volle gang bezig wat hopelijk betekent dat ik - bij wijze van soggen - wat vaker op m'n blog zal schrijven. Ik ga m'n best doen.
-
20 Maart 2011 - 14:32
Edwin:
Wow wat heftig! Zo te zien had die jongen gelijk dat het ongeluk brengt om voor 12 uur nuchter te zijn. :O -
20 Maart 2011 - 15:18
Wouter:
Hehe eindelijk weer is een berichtje... Dit moet ik van jou horen en niet via chris ofzo:P Doe rustig aan en je geniet nog steeds behoorlijk zo te horen! Jammer dat je er zo lang last van houd!
x -
20 Maart 2011 - 21:09
Bertie:
het enige voordeel dat we hebben, is dat we nu uit bezorgdheid elke dag even bellen :)
Geniet van je hotel en gun je ribben echt even de rust die ze nodig hebben. Dat surfen komt wel weer! -
20 Maart 2011 - 21:09
Bertie:
het enige voordeel dat we hebben, is dat we nu uit bezorgdheid elke dag even bellen :)
Geniet van je hotel en gun je ribben echt even de rust die ze nodig hebben. Dat surfen komt wel weer! -
20 Maart 2011 - 21:35
Nina:
OMG.. Wat een verhaal ook weer. Nou, Edwin heeft helemaal gelijk. Het ongeluk sloeg je recht in je gezicht. Of nou ja, tegen je rib. Pfff en dan ook nog een boete. Man je kon wel dood zijn, houden ze daar geen rekening mee? Ik ben blij dat je nog steeds veel geniet en hier niet zieke heimwee door hebt gekregen. Ik denk veel aan je. Kus op je rib -
21 Maart 2011 - 02:03
Jan-Willem:
Weet je nog wat het laatste is wat ik tegen je gezegd heb voordat je wegging? -
21 Maart 2011 - 05:19
Annet:
Jeetje Lisa, wat heftig! Enge Australische verkeer ook! Maar gefeliciteerd met je nieuwe huisje, fijn! enjoy your Aussie times! liefs -
21 Maart 2011 - 17:25
Josine :
Jeetje Lisa! Gaat het inmiddels beter?? Hebben we allebei onze eerste buitenlandse ziekenhuis ervaring te pakken! Beterschap, en doe rustig aan!
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
